#3 De wilde vrije diepvoelende vrouw
Over mijn verhaal. Hoe ik transformeerde van een logisch denkende en alles-willen-controleren aka ongelovige-Thomas vrouw naar een wilde, vrije diepvoelende vrouw.
Ik was vroeger zo’n controlerende ongelovige Thomas.
Daim. I said it.
En dit wordt een uitgebreid schrijven. Eens schrijfsel wat ik erg spannend vind om voluit te delen. En ik voel ‘Het is tijd.’
Geen controle meer. Wel eerlijke rauwe echtheid.
Ik was zo’n ongelovige Thomas. Zo’n rationele unief-geschoolde, logisch vrouw. Een vrouw die alles wilde controleren. Ik focustte me in mijn job op cijfertjes, analyses, en structuur. Ik heb ze lang niet willen erkennen die vrouw. Alsof ik dat deel van mezelf er niet meer wilde laten zijn.
Ik was een vrouw die alles perfect in orde wilde hebben. En vooral dus een vrouw die alles-zelf-wilde-doen-en-controleren, want-enkel-als-ik-het-doe-kwam-het-goed-ofzo. Tot op de komma. Misschien wel hard strevend naar die perfectie.
Was ik dan ook streng voor mezelf? En anderen?
Alles was perfect in orde, dacht ik. Ik had het onder controle, dat leven, dacht ik. Al leek het wel dat elke keer ik alles onder controle had, er direct weer iets niet meer onder controle was. Ik stond continu aan. Had alles en iedereen in de mot. Onbewust.
Als ik m'n doelen bereikte, stond er al direct een nieuw doel klaar.
Eerst zien, dan geloven.
Ambitie en streven naar meer, hoger, beter perfecter. Dat is toch hoe ik het zag en aangeleerd kreeg? 'Want als er meer is, meer succes, meer geld, meer ambitie, meer …. dan zal ik meer betekenis hebben. Niet? Meer vrijheid hebben? Gelukkiger zijn?'
Daar is toch niets mis mee Anneleen, met die vrouw die alles in orde wilde hebben?
Tuurlijk niet.
Je was toch gelukkig getrouwd Anneleen?
Oh zéeeker. Die dag was één van de mooiste dagen van mijn leven. Zo ook onze aller eerste date, die toen de diepste chaos in mijn leven bracht in een waargebeurd verhaal aan zee, dat precies verfilmd zou kunnen worden. En dat verlangen naar die liefdesbaby dat was zóóó écht. Zó diep. Zó puur. Helemaal waar. Helemaal écht.
Maar ik negeerde wel al mijn lichamelijke klachten.
En ware het niet dat ik niet écht gelukkig was. Hoe hard ik daar ook naar streefde.
Ware het niet dat ik overal fysieke pijnen had, chronische gewrichts en darmklachten. En ik wist zeker niet hoe ernaar te luisteren. En niemand leerde me dat of toonde mij dat voor.
Dus ik stopte ze onder. Die pijnen. Die klachten. Ik poogde ze te negeren. Te ontkennen. En er zo min mogelijk over te klagen. En dus deed ik door. En tussendoor nam ik rust. Want werken komt toch op de eerste plaats? En ik moet toch mee met dit tempo als ik ambitieus wil zijn en iets wil bereiken, niet?
Niemand die me precies écht kon helpen met al mijn klachten. Niemand die me begreep. Niemand die echt luisterde. Wat ik ook poogde te doen of jaren zelf aan het uitzoeken was. Niemand die écht antwoorden had. Of handvaten die echt werkten
Ik wilde toch niet als twintiger met continue rug blockades blijven rondlopen? Of voor de rest van mijn leven na het drinken van iets met melk zoals een milkshake, na 10 minuten voor meer dan een half uur op de pot moeten gaan zitten?
Chronische diagnoses zijn ‘normaal’ in mijn familiesysteem
Met chronische diagnoses in mijn darmen en gewrichten kreeg ik niet veel antwoorden. ‘Je zal ermee moeten leven’. Of ohja ‘We vinden niets’ dat is nog zo één. ‘Je hebt stress he. Je moet wat meer ontstressen'. Oh ja en dan kreeg ik nog een diagnose onverklaarbare onvruchtbaarheid ‘tussendoor’.
Pittig zo’n alles en niets zeggende diagnoses. Pittig om daarin ‘zomaar aan je lot’ overgelaten te worden. Pittig gynaecologen en dokters die je als een nummertje beschouwen met een probleem dat opgelost dient te worden. En over emotie niet kunnen spreken. Pittig psychologen die je als ervaringsdeskundige beschouwen omdat ze niet door je masker van ‘boven je gevoel praten’ kunnen prikken.
En tja. Dat is ook echt pittig want in m’n familiesysteem systeem was het helemaal normaal die onverklaarbare diagnoses. Rugblockades, rugwervels die werden vastgezet, reuma klachten, nieuwe heupen steken, fybromyalgie, reuma, katarakt, depressies, baarmoeders die werden weg genomen, astma, borstkanker …
Maar dat was buiten die vrouw in mij gerekend. Die vrouw die controle wilde nemen.
Dat is gevoelig zijn zeker? Of genetisch? Het zit in de familie. Mee leren leven?
Nope. That woman in me, she couldn’t accept that.
She couldn’t deal with that. She couldn’t live with that.
Maar wat moest ik daar dan mee als vrouw die controle wilde nemen over haar leven en overal op een muur stootte. Muren die steeds meer ruimte van die vrouw wegnamen. Ruimte van wie ik als vrouw was. Van wie ik als mens was.
Ruimte van mijn hart. Ruimte van de betekenis die ik in dit leven wil geven en ontvangen. Wil voelen. Ruimte om te leven. Voluit en passioneel leven.
Mijn wereld werd precies elke dag kleiner. Ik paste me aan. Ook al besefte ik eigenlijk echt niet dat ik dat deed. Ik deed maar door. Zoals ik iedereen zag doen. Ik bleef maar gaan zoals ik iedereen zag doen. Ik bleef maar … Ik bleef maar alles doen zoals ik deed, aangeleerd kreeg en dacht wat er mogelijk was. En mijn leefwereld, de ruimte waarin ik paste, werd heel erg klein. Benauwelijk klein. Nietig.
Oogkleppen
Het was alsof ik een bril op had. Zo van die oogkleppen waarin je maar zwart of wit ziet. Twee opties. En niets daartussen, daarboven, daar achter, daarrond.
Ja, ik heb al die keuzes zelf gemaakt. Tuurlijk. Ook vrijwillig. Ook bewust, met al het bewustzijn en kennis die ik toen had.
Mijn keuzes maakte ik vanuit een groot deel gewoon omdat ik ambitie en vuur in me heb. Van betekenis wil zijn. Iets wil maken van m'n leven. Gedreven ben.
Anderzijds maakte ik ze omdat ik dacht dat dat het leven was. Hard studeren. Goede punten halen. Je bewijzen. Hard werken. Doordoen. Enkel pauzeren in het verlof, soms in het weekend. Helemaal opladen dan, want mijn lijf werd steeds oververmoeider. Werk is wel nummer één, tijd nemen voor jezelf, zet dat zeker ook in je top 10, als het er in past he…
Ik dronk geregeld alcohol. Matig in gebruik hoor. Wel elke keer als ik weg ging. Elk familiefeest. Elke keer ik bij vrienden was. Of op weekend ging. Meermaals per week dus. Meerdere glazen. Was dat niet standaard en normaal? Het hielp me ook om wat luchtig en ontspannen te zijn. Alles even vergeten. Das leuk, toch?
Pijnstillers nam ik als ‘snoepjes’ zei m’n toenmalige man. Wat moest ik anders? Ik had dat nodig om te kunnen blijven gaan. Dan hield de pijn in mijn lijf mij niet tegen om door te doen.
Die keuzes kwamen vooral uit een overlevingsmechanisme. Iets waar ik me compleet niet bewust van was. Toen. Een onbewust chemisch proces in mij die me ooit wilde beschermen. Maar nu echt niet zo handig is. En op de gekste momenten aan staat, zonder dat ik het besef. Want dat is het net. Dat is onbewust…
Het is zo’n mechanisme dat we allemaal in ons hebben. Een overlevingsinstinct zoals de dieren in de natuur. Een mechanisme die zo chemisch werkt zoals verliefd worden. Het neemt je over. Je weet het niet. Misschien voel je het wel, maar je kan er precies niet uitstappen.
Net zoals dat jij elke ochtend met dezelfde hand je tanden poets. Lukt het je zomaar om dat te veranderen? Of zoals je plots toekomt op je bestemming met je auto zonder dat je beseft hoe je gereden hebt. Alsof er een automatische piloot je leven overneemt. Korte of langere duur.
Wil jij echt in een relatie of job zitten waarin er voortdurend conflict is en je lichaam steeds verkraming en pijn ervaart?
Het is een mechanisme dat bij mij voor vrede en harmonie wil zorgen als puntje bij paaltje komt. Dus als mijn systeem denkt dat er ‘conflict’ of gevaar dreigt.
Zorg eerst voor die ander, zegt dat mechanisme. Want als het goed gaat met die ander, dan pas ben ik veilig. Nee, ik ben geen pleaser. Ik veranderde die gedachtte in de voorbije jaren. Wél heb ik een chemisch pleasepatroon in mijn systeem zitten.
Pas je aan Anneleen. Doe water bij de wijn. Dat is geen ruzie maken hoor.
Niet te luid praten. Je praat zoveel. Niet te stil zijn. Je bent zo gevoelig. Je hebt je ‘bucht’ zeker. Is het weer de moment van de maand? Je haalt het bloed onder mijn nagels. Niet te moeilijk doen. Geen blote buiken. Geen piercings. Braaf zijn. Niet te laat thuis. Goed studeren he! Trek je buik in. Eet je bord leeg. Droog die tranen maar. Niet te veel klagen en vragen.
Mijn lijf raakte steeds meer uitgeput.
De adviezen waren uitgebreid.
Doe maar gewoon. En doe maar gewoon door. Je gaat volgende week toch terug werken? Je moet toch ook gewoon geld verdienen? Iedereen doet het zo toch? Wat ga je anders doen? Ben je nu nog bezig met die kinderwens? Het leven gaat toch voort. Je moet er niet zoveel over nadenken en mee bezig zijn.
Adviezen dat kreeg ik overal.
Maar écht luisteren naar hoe het met mij gaat? Een écht luisterend oor? Iemand die mij mijn verhaal liet vertellen? Iemand die écht vroeg naar mijn verhaal? Iemand die toeliet om mijn emoties er te laten zijn? Gewoon omdat ze zijn wat ze zijn…. Weinigen tot niemand. Ik heb het niet perse over mijn dichte omgeving. Ik heb het zeker over de hulpverleners, dokters …
Beweeg maar wat meer. Eet nog maar wat gezonder, dat zal je helpen. Breng wat meer tijd door met mensen die je graag ziet. Ohja en die onvervulde kinderwens. Niet teveel over denken, dan gaat het plots wel vanzelf.
Tot mijn leven als een kaartenhuisje instortte
Ofja tot er een vulkaanuitbarsting of tien alles van de kaart veegde. En ik ALLES bewust en onbewust in mijn leven veranderde. Diende te veranderen. Ik had geen keuze meer. Ik kon niet meer anders. En ik wilde niet meer anders.
Ik werd een voelende, vrije, wilde en expressieve vrouw die leerde om te luisteren naar de signalen van mijn lichaam. ALTIJD. Welke situatie, gesprek of storm er ook plaatsvindt. Mijn buikgevoel is mijn kompas.
Want niemand kan bepalen hoe mijn buikgevoel voelt. Want niemand hoeft te vertrouwen op mijn buikgevoel, behalve ikzelf. Enkel ikzelf heb er voor te zorgen dat ik die verbinding steeds terug maak als ik ze kwijt ben. Ik heb te zorgen dat ik steeds terug mijn eigen wortels voel.
Diep voelend geef ik op vandaag uiting aan mijn emoties. Tenminste tov mezelf. Ik luister naar mijn lichaam en al haar signalen. Ik handel ernaar. Hoeveel moed dat ook vraagt om keuzes te maken in jobs, relaties, … Keuzes die ik nog niet eerder door mensen voor mij zag maken. Keuzes waarvan ook ik niet weet of ze de juiste zijn. Keuzes die ik enkel voel dat ik ze heb te maken. Niet dat dat de keuzes zijn die mij geven wat ik nodig heb. Je intuïtie volgen is niet krijgen wat je wil. Het is wel krijgen wat je nodig hebt om te groeien, te leven.
Hoe onwetend en onzeker alles ook is.
Maar is de grootste zekerheid niet dat alles onzeker is?
Dat alles onwetend is? Dat alles dat we doen onzeker is en een stap in het ongekende. Zelfs als het gekend is, kan alles rond je er toch voor zorgen dat er plots ongekende factoren opnieuw voor verandering zorgen.
Zoals het bereiken van een doel. Van zodra je doel bereikt is, is er niets meer aan. Dan komt er een nieuw doel…
Is het niet de grootste illusie van ons als mens dat we alles pogen wiskundig op te lossen? Pogen te fixen? Want 1+1=2 en dat staat vast. En dat geeft zekerheid. Zeker?
Is het niet de grootste uitdaging voor onszelf om elke dag nét wel in het ongekende te stappen en elke dag meer en meer te vertrouwen dat het leven je ondersteund, ook al lijkt het niet zo op korte termijn?
Elke dag maak ik nu contact met mijn comfortzone en met mijn moed. Een wilde vrije vrouw noem ik me hierdoor. Ik ga de meest intense gesprekken aan en volg de keuzes die mijn lijf mij aangeeft. Keuzes, stappen, … die ik te volgen heb. Als het kloppend voelt.
Doe ik het niet. Dan voel ik het overal. Van een verwrongen middenrif, een gespannen hart gebied, druk op mijn borstkas en tussen mijn schouderbladen, geblokkeerde bekken, zwaarte op mijn schouders, een continue druk of hoofdpijn, spanning in mijn knieëen en enkels. Of nog meer, echt plat liggen en ziek zijn, zoals recent in oktober. Ik moest een heel intens en kwetsbaar gesprek voeren met mijn moeder. De dag nadat ik het uitsprak, kon ik voor het eerst na 5 dagen terug ademen.
Ik besloot jaren geleden dat ik niet hoef te wachten tot ik zo ziek wordt als mijn tante met borst kanker, om dan pas de keuzes te maken die ik écht wil maken. Of uit te spreken wat écht uitgesproken wil worden.
Je emoties en je lichaam zijn verbonden
Hoezo emoties en het fysieke lichaam zijn niet met elkaar verbonden? Hoezo een lichaam poogt te praten met ons en dat onderdrukken met medicatie helpt slechts op korte termijn? Hoezo?
Ik wist niet hoe mijn lijf werkte. Of hoe mijn brein werkte. Of hoe stress tot zo diep in de cellen van je lichaam kunnen werken op zo’n onbewust niveau. Tijdens een opleiding bevroor ik eens enkele fracties van secondes, nadat ik een glas water liet vallen. Het was alsof mijn systeem reageerde op ‘een gevaarlijke situatie’. Bevriezen is mijn tweede overlevingspatroon.
Ik wist niet dat we stress op een diepe laag kunnen transformeren in je dagdagelijkse leven en dat je chronische stress niet hoeft te aanvaarden als een normaal chronisch fenomeen. En ik wist dat gewoon ontstressen niet hielp, maar wist niet wat dan wel.
Ik wist niet dat chronische diagnoses kunnen transformeren als je de diepere lagen, de oorzaken werkelijk aanpakt. Ik wist niet dat er ook andere mogelijkheden waren dan deze die de westerse geneeskunde of het schoolssysteem waarin ik opgevoed werd.
Ik wist niet dat ik fijngevoelig was. Nog minder dat fijngevoeligheid een gigantische kracht kan bevatten, ondanks dat die door de maatschappij als zwakte wordt beschouwd. Once you know, you know.
Ik wist niet dat levenskeuzes maken die niet een maatschappelijke norm volgen zoveel weerstand en gedoe kunnen veroorzaken.
Ik wist niet hoe hormonale anticonceptie mijn emoties plat kon leggen, waardoor ook de kracht van mijn vrouw zijn, mijn cyclus, mijn creativiteit, mijn fijngevoeligheid, mijn vuur, mijn stroming, mijn reflectiemogelijkheden, mijn helder voelen, mijn helder zien, mijn heldere gedachten, mijn passies, mijn verlangens, mijn sensualiteit, mijn gevoelens…. onbestaand werden. En dat meer dan 10 jaar lang.
Ik wist niet hoe moeilijk het was om mij zoveel mogelijk met natuurlijke voeding te omringen om mijn vruchtbaarheid te optimaliseren. Zowel in mijn maag en mond, op mijn huid, in mijn oren en in mijn gedachten. En dat daar letterlijk een grotere kostprijs in geld tegenoverstaat als je daarvoor wil kiezen. En dat er zoveel onbegrip in je omgevingen kan ontstaan voor de keuzes die je wil maken.
Ik wist niet dat je je ook kunt verliezen in perfectie en controle door het zoveel mogelijk anders te doen. Anders doen hoeft geen gevecht te zijn. Het hoeft geen of of denken te zijn. Laat het een EN EN denken zijn. Laat het anders doen een ‘jezelf doen’ zijn. Doen wat je graag doet, wat je blij maakt, wat je energie geeft. Geef daar je aandacht aan.
Ik wist niet dat emoties energieën zijn die door je lichaam heen willen stromen. En dat je onbewuste gedachten er net voor kunnen zorgen dat deze niet stromen. Dat emoties zich vast kunnen zetten in je lichaam. En hoe meer, hoe langer die vastzitten hoe meer klachten en ziektes er kunnen ontstaan. Zelfs dansen, zingen en lachen laat emoties stromen. Wenen, brullen, shaken zijn ook mogelijkheden.
Ik wist niet dat onuitgesproken zaken of verborgen geheimen in familiesystemen impact kunnen hebben op mijn levensenergie. Zoals een vermoorde opa waarover amper gesproken werd. Toch zeker niet over de diepste emoties, de rauwe rouw, het gemis, de onhandig familiepatronen die er uit zijn ontstaan... Een tante die stierf aan borstkanker, praktisch konden ze daar over praten. Echt open en eerlijk communiceren is heel moeilijk. Zeker over het emotionele, want we willen elkaar geen pijn doen. Zwijgen lijkt nog steeds het beste. Een zwangerschapsverlies, een kindje dat een broertje of zusje was. Het hoeft geen gesprek te zijn. En toch helpt het om dit zieltje bestaansrecht te geven om ook mijn eigen levensenergie te laten stromen. En dat van elk individu in ons familie systeem. Wat er ook wordt verzwegen, ontkend of vermeden, tenminste voor jezelf kan voor de allergrootste blockades zorgen in je levensenergie.
Ik wist niet dat als mijn relatie met mijn ouders niet liep zoals ik wilde dat ik dat onbewust uitte in de relatie met mijn partner. Alsof mijn partner de rol van mijn moeder of vader diende te spelen. Alsof ik onbewust mijn patronen doorzette, terwijl ik in een onbewuste ‘slachtoffer’ positie zat.
Ik wist niet dat er ook emotioneel beschikbare mannen bestonden. Mannen die aanwezig kunnen zijn. Die naast je kunnen staan terwijl je je emoties ten volle uit. Aanwezig. Zonder oordeel. Zonder verwijten. Zonder onbewust te uiten ‘ik wil dat je veranderd, want ik kan dit niet aan’.
Ik wist niet dat door zelf de controle te nemen, alles alleen te willen doen, geen hulp te vragen, ik onbewust zelf afstand creëerde in mijn eigen liefdesrelatie.
Ik wist niet dat ik me eenzamer kon voelen in een fysiek samen zijn dan alleen zijn.
Ik wist niet dat als iemand hard was naar mij dit eigenlijk een spiegel was hoe hard ik naar mezelf en anderen was. Als iemand oordeelde over mij, dat eigenlijk een spiegel was wat iets vertelde over mijzelf.
Ik wist niet dat mijn bekkengebied en mijn baarmoeder zoveel emoties vasthielden van mijzelf en zoveel meer mensen om mij heen en ik daarom zoveel krampen en spanningen had in mijn buikgebied. Ik wist niet dat ik als fijngevoelige vrouw kon leren omgaan om emoties te voelen en doorvoelen zonder te overspoelen. Alsof ik mezelf kon dragen in mijn mega krachtige emoties.
Ik wist niet dat we meerdere chakra’s of energie centra in ons lichaam hebben die je kunt voelen en waarvan je door o.a. lichaamswerk de energie terug in kan laten stromen, waardoor het kan voelen alsof heel je lijf tintelt.
Ik wist niet dat durven spreken over je gevoel bevrijdend kon zijn, in veilige omgevingen waarin je echt gehoord kunt worden. Waarin je echt op een liefdevolle manier ondersteund en gedragen wordt. Voorbij oordeel, schaamte, tips en adviezen.
Ik wist niet dat er zo’n kracht zit in hoe je woorden uit. Voor jezelf en anderen. Je kan vasthangen in een gevoel door de manier dat je er over praat of erover naar iemand anders praat. Ik wist niet dat het bevrijdend kan voelen door bewust anders te praten over gevoelens en verlangens. Verbindende communicatie kan bijzonder krachtig zijn.
Ik wist niet dat kwaadheid uiten enorm moeilijk is als vrouw met een chronisch please patroon. En dat dit tegelijk enorm bevrijdend kan zijn om jezelf te leren dragen in de diepste kracht van je boosheid en kwaadheid. En dat brullen in een veilige context de meest bevrijdende ervaring ever kan zijn. Expressie geven aan je emoties is niet hysterisch zijn. Is niet labiel zijn. Is niet gek zijn. Is geen drama queen zijn. Dat is niet hetzelfde als blijven hangen in hetzelfde verhaal.
Ik wist niet dat ik mij inhield om van mijzelf als vrouw te houden. Van mijn lijf, mijn sensualiteit en seksualiteit. Ik wist niet dat er iets bestond als sacred womb healing of tantra massages dat een oerkracht in je wakker kan maken.
Ik wist niet wat verbinding was. Dat je op zo’n diepe laag kan voelen. Zelfs door gewoon zonder woorden te staren in warme fel blauwe ogen op een onverwachts moment. Alsof je hart ontploft omdat je precies geraakt werd door een bliksemschicht in het diepste donkerste en lichtste stukje in je hart tegelijkertijd.
Ik wist niet dat het ooit mogelijk zou zijn om de oerkracht van een thuisbevalling in volle liefde mee te ervaren terwijl ik zelf nog steeds een verlangen heb naar mijn kind in mijn armen. Heling van mijn diepe rauwe wondes droegen bij om dit mogelijk te maken. Mijn metekindje en mijn zielsmaatjes, they know why.
Ik wist niet wat Liefde was. Liefde voorbij alle vormen. Onvoorwaardelijk. Zelfs na een scheiding liefde voelen is zó krachtig. Liefde zonder enige relatievorm tout court. Zacht kunnen scheiden is magisch. Afscheid nemen met een zoen onder de volle maan op je scheidingsdag bij de notaris? Kon dat dan?
Daim daar ging die controlerende rationele unief-geschoolde vrouw van op haar paard staan. Die geloofde dat niet hoor. En die ging niet zomaar weg hoor.
Die moest dat allemaal zelf voelen.
Stapsgewijs. Want zo kreeg ze ook haar podium. Zo werd ze ook gezien en gehoord. Zo kreeg zij keuzevrijheid en vertrouwen. Dat deel in mij, mijn ratio, mijn denken koos zelf tot waar het ok en veilig leek te zijn. Niet verder.
Mijn denken leerde communiceren met mijn voelen.
Verbindende communicatie werd niet enkel maar een tool voor mij om met anderen vanuit het hart te communiceren.
Ik vind het nog altijd énorm moeilijk om dat verstaanbaar uit te leggen.
Dus ik leg het niet meer uit. Ik laat het voelen. Want daar wordt het écht begrepen op die diepere lagen in de cellen van je lichaam.
Mijn ratio kon praten met mijn gevoel. Mijn hoofd met mijn lijf. Ik leerde doorvoelen én verwoorden wat mijn lichaam voelde. Verwoorden wat ze nodig had. Én ik ging naar lichaamstherapieën en omgevingen waarin bewuste beweging een nieuwe basis in mijn levensstijl werd.
Daar. In die combinatie van voeding, beweging, bewustzijn, emoties, relaties, communicatie, leerde ik om diep te groeien om op mijn lichaam te vertrouwen én dat ik niet meer alles diende te verklaren of te begrijpen.
Daar kreeg die wilde, vrije voelende vrouw elke dag meer ruimte, gedragen door de rationele vrouw in mij.
Want voelen werd voldoende voor het denken.
Voelen werd mijn gids. Het denken volgde als trouwe dienaar.
Was dat niet wat Einstein zei?
Het was net alsof ik een nieuwe taal begon te leren.
De taal van mijn lichaam.
De mooiste weg
Wat ik doe lijkt nooit de eenvoudigste, meest logische of comfortabelste weg. Wel kies ik altijd de mooiste. Deze die mij het meeste blij maakt en waar mijn gevoel warm van wordt.
‘Een Anneleentje doen’ werd al een begrip in mijn familiesysteem. Ik beschouw het als een compliment. Ik hoop dat dat het ooit ook meer en meer zal zijn.
Ik stap graag in de ongekende paden waarin het leven mij brengt. Met onzekerheid, kwetsbaarheid en vol spanning. Want ik voel dat eigenlijk zo daim graag. Want voelen dat is leven hé.
En kiezen om stappen te zetten, is kiezen voor vertrouwen. Kiezen voor overgave. Kiezen voor dat wat er ook gebeurt, weten dat ik het aankan. No matter what.
Alles om te kiezen voor liefde voor mijzelf. En mijn gezondheid. Om pijnvrij en gelukkig te leven. Om goed in mijn vel te zitten. Niet als quickfix. Wel voor lange duur.
Die ene water druppel die valt in het meer
En voor het eerst sinds meer dan 7 jaar, merk ik steeds zichtbaarder op wat voor impact dit heeft in de omgeving rond mij. Elke kleine stap die ik zet of gezet heb. Want het was ook enorm pittig. Dat kan ik je verzekeren. Ik zie nu voor het eerst de golvingen van die ene druppel steeds meer uitdijen en krachtiger worden.
When one water drop falls in a lake
it brings endless ripples spreading across a massive body of water.
Meer en meer mensen in m’n omgeving worden geïrriteerd of geïnspireerd. Welke keuzes ze hieruit maken, heeft elk individu zelf in de hand. Want iedereen heeft die vrijheid om te kiezen. De vraag is welke keuze jij wil maken?
En ik geloof dat je daarvoor geen vulkaanuitbarsting in je leven nodig hebt. Je relaties hoeven niet te crashen, je job hoeft niet gestopt te worden, je hoeft niet ook dakloos te worden en jij hoeft niet chronisch ziek te worden om te wachten tot je kiest voor verandering. Want als dat gebeurt, is er vaak geen andere weg meer en is de kracht bruut en hevig.
Jij kan altijd op eender welk moment een nieuwe richting kiezen.
Welkom op anneleeneygenraam.be als jij het samen anders wil doen.
En ik stuur jou heel veel liefde.
Dankje om dit allemaal tot het einde te lezen. ❤
❤ Ik deel dit verhaal, opdat mijn kwetsbare en rauwe verhaal je kan inspireren om ook je verleden te herschrijven naar een toekomst die jij wél wenst. Ik verzoek geen tips en adviezen. Je liefde en warme woorden zijn meer dan welkom.
Alle liefs.
Anneleen
X
❤ PS : Ik lees graag wat je raakte. Wat denk je? Wat voel je? Wat leeft er in je?
Deel het me. Reik uit. Verbind. Ik lees het écht graag. En bovenal voel het maar.
Je kan me mailen via hallo@anneleeneygenraam.be